Πέρασαν μέρες, κάποιες βδομάδες, άλλαξε ο μήνας. Έχω μέρες να γράψω εδώ. Η απουσία ήταν μια καλή δικαιολογία στην αρχή. Ήταν και αρκετή, δυο βδομάδες, για να με αποκόψει από τη συνήθεια του καθημερινού γραψίματος. Αλλά, τώρα πια, που έχω γυρίσει μια βδομάδα, η δικαιολογία ακροβατεί στο κενό. Φυσικά στο δικό μου κενό.
Από όσο καλά μπορεί να με γνωρίζω, βαθιά μέσα μου, ξέρω ότι πρέπει να ξελασπώσω από τα δεσμά της ίδιας μου της αδράνειας. Μόνο ένα post είναι ικανό να με κάνει να πάρω πάλι φόρα. Ακόμα κι αν είναι τόσο βαρετό και αδιάφορο όσο είναι αυτό που τώρα διαβάζετε. Τουλάχιστο, λειτουργεί ως άλλοθι για να υπάρξει δίπλα του, σε φωτογραφία, το υπέροχο γλυπτό του Subirachs.
Από όσο καλά μπορεί να με γνωρίζω, βαθιά μέσα μου, ξέρω ότι πρέπει να ξελασπώσω από τα δεσμά της ίδιας μου της αδράνειας. Μόνο ένα post είναι ικανό να με κάνει να πάρω πάλι φόρα. Ακόμα κι αν είναι τόσο βαρετό και αδιάφορο όσο είναι αυτό που τώρα διαβάζετε. Τουλάχιστο, λειτουργεί ως άλλοθι για να υπάρξει δίπλα του, σε φωτογραφία, το υπέροχο γλυπτό του Subirachs.
