Βαλίτσα

Το να φτιάχνεις βαλίτσα για ταξίδι, μακρινό ή κοντινό, καλύτερα πολυήμερο από ολιγοήμερο, καλύτερα εξωτερικό από εσωτερικό, καλύτερα με παρέα παρά μόνος, έχει μια γοητεία. Εκτός από την αναπόφευκτη αναστάτωση και ανακατωσούρα που συνεπάγεται, με τις ανοιχτές ντουλάπες, ανοιχτά πέταλα υπερμεγέθων λουλουδιών, με τα σκορπισμένα ρούχα, πεσμένα φύλλα στα πλακάκια, το πήγαινέλα, ατέλειωτα χιλιόμετρα σε επιτόπιες διαδρομές, έχει και μια παράπλευρη σημασία.

Διαλέγοντας ρούχα είναι να διαλέγεις εαυτό. Να διαλέγεις, καλύτερα, κομμάτια του εαυτού σου ή εκφάνσεις του. Εκφράσεις, συμπεριφορές και συναισθήματα υπογραμμίζονται, προάγονται ή συγκρατούνται από το περιτύλιγμα το οποίο διαλέγουμε να τυλίξουμε γύρω μας. Μοιάζει λίγο αυτή η διαδικασία, με τη διαδικασία της χρήσης της μάσκας. Και όχι της καρναβαλικής αλλά της καθημερινής ή τις καθημερινές που φοράμε όλοι για να τα καταφέρουμε να αντέξουμε την ζωή μας και την πραγματικότητά της.

Ας διαλέξουμε μάσκα (ρούχα), λοιπόν. Ας υποδυθούμε κάτι για να αντέξουμε ακόμα μια μέρα της ζωής μας. Α, και καλό μας και σας ταξίδι.

Παπούτσια για το δρόμο

Τις προάλλες είχα πάει για μπάνιο, μόνος, μετά τη δουλειά, όπως το συνήθιζα όλο το χειμώνα. Όταν ο καιρός ήταν καλός, ο ήλιος λαμπερός και ο άνεμος γλυκός, πήγαινα στην αγαπημένη μου παραλία. Το χειμωνιάτικο μπάνιο σας προκαλώ να το δείτε σαν μια μικρή προσωπική επανάσταση στις καθιερωμένες συνήθειες. Μην ακούτε τους πολλούς: "Μπάνιο μόνο το καλοκαίρι". Μα γιατί; Το έχετε δοκιμάσει ποτέ;

Η παραλία αυτή είναι απομονωμένη και χρειάζεται να περπατήσεις για να την φτάσεις. Θέλει προσπάθεια να φτάσεις στην αγκαλιά της. Πάντα, όμως, σε ανταμείβει. Με την ομορφιά της, την ηρεμία της, την ησυχία και το μικρό της μέγεθος, ανάμεσα σε βράχια που κρατούν μακριά τους κρύους ανέμους. Η πρόσβαση είναι εφικτή από τη διπλανή παραλία. Φτάνεις είτε κολυμπώντας, ή χρησιμοποιώντας κάποιο πλωτό μέσο, ή σκαρφαλώνοντας στα βράχια που χωρίζουν τις δυο παραλίες.

Την τελευταία φορά κάτι ανεξήγητο συνέβη. Αφού σκαρφάλωσα στα βράχια και λίγο πριν φτάσω στο πάνω μέρος των βράχων, εκεί, στην άκρη του μονοπατιού, εντόπισα το πιο αναπάντεχο πράγμα. Μια μαύρη, δερμάτινη, ψηλή γυναικεία μπότα στιλέτο είχε τοποθετηθεί, είχε φορεθεί καλύτερα, σε ένα κούτσουρο με το τακούνι της να σημαδεύει τον ουρανό. Ομολογώ ότι για λίγο τα έχασα. Σταμάτησα. Αυτό το θέαμα ήταν τόσο ξαφνικό, τόσο αναπάντεχο, τόσο εκτός πλαισίου που με αποσυντόνισε. Τελικά χαμογέλασα στον εαυτό μου και συνέχισα παρακάτω, θεωρώντας το πράγμα μάλλον τυχαίο.

Προχωρώντας στο μονοπάτι με περίμενε και άλλο ξάφνιασμα. Στα εκατο μέτρα και ένα άλλο γυναικείο παπούτσι περίμενε. Μόνο του. Σκαλωμένο στους θάμνους. Στημένο στο πλάι του. Ένα μαύρο υφασμάτινο μποτάκι. Το πράγμα έπαυε πια να είναι τυχαίο. Υπήρχε πρόθεση πια. Έμφανης. Πιθανού αστείου;

Ακολουθούσαν και άλλα παπούτσια, με αυτή τη σειρά. Ένα κλασικό δερμάτινο μαύρο με τακούνι. Το ζευγάρι από το μαύρο υφασμάτινο μποτάκι. Μια χρωματιστή παντόφλα. Ένα ζευγάρι πέδιλα, μαύρα, κοντά το ένα στο άλλο. Μια μαύρη πλαστική παντόφλα. Όλα γυναικεία. Τα περισσότερα μαύρα. Κάποια έφτιαχναν ζευγάρια. Άλλα ήταν αζευγάρωτα. Μόνα. Μονά. Τοποθετημένα σε περίεργες θέσεις. Σκαλωμένα σε θάμνους, κλαριά και χόρτα. Σε καλή κατάσταση.

Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί το μονοπάτι έγινε "ο δρόμος του παπουτσιού", ποιος τα έβαλε εκεί. Με τι σκοπό; Τι θέλουν να μας πουν αυτά τα παπούτσια; Και γιατί εγώ είμαι τόσο ανίκανος να τα αφουγκραστώ και να καταλάβω το βαθύτερο τους νόημα, αν έχουν;

Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι είναι εδώ. Φοβερή κοινοτοπία και το ξέρω, αλλά αυτή η αίσθηση που υπάρχει γύρω μου, μου είναι πολύτιμη και θέλω να μου την υπενθυμίζω. Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Η εποχή που το φόρτο της εργασίας μου μένει πίσω και νιώθω σχεδόν ελεύθερος.

Η μέρα μεγαλώνει και το φως αποκτά αυτή την υπέροχη ποιότητα και διαύγεια που μόνο στη χώρα μας και στη Μεσόγειο μπορεί να βρει κανείς. Μου αρέσει να αγκαλιάζω αυτό το φως. Να το αφήνω να με διαπερνά. Σαν άνθρωπος, φύσει σκοτεινός, αναγνωρίζω την αξία του και το εκτιμώ απεριόριστα.

Λίγες χαρές μπορούν να συγκριθούν με την απόλυτη αίσθηση ηρεμίας που μου προσφέρει μια επίσκεψη στην παραλία. Γι' αυτό αρχίζω το παραθαλάσσιο προσκύνημα νωρίς. Για την ακρίβεια δεν το σταματώ ποτέ. Ακόμα και ο Δεκέμβρης ή ο Γενάρης έχουν μέρες που τρέχω να χορτάσω μπάνιο και ήλιο. Δεν υπάρχει καλύτερη εποχή. Ηρεμία και μοναξιά.

Λίγα πράγματα σου προσφέρουν αυτόν τον καταιγισμό αισθήσεων που σου προσφέρει η θάλασσα και η παραλία. Το φως, που σε ζεσταίνει και σε φωτίζει, τυλίγοντάς σε σε μια αγκαλιά σαν παιδική κουβέρτα. Το αεράκι, που σε χαϊδεύει, ανακατώνοντας από τα μαλλιά σου μέχρι και την πιο μικρή και ασήμαντη τρίχα του δέρματός σου. Το αλάτι στα χείλη, σαν φιλί που ξέχασε να σε αποχωριστεί. Η άμμος στο δέρμα, μια ζαχαρένια βροχή. Και αυτό το αέναο, φιλικό και τρυφερό μουρμουρητό της θάλασσας, εξομολόγηση γλυκιά, αιώνιας αγαπημένης.

Χαμογέλα μου!

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της δύναμης που μπορεί να κρύβεται σε ένα χαμόγελο και ομολογώ ότι μου διαφεύγει, με περιπαίζει, με καγχάζει. Και είναι μόνο ένα απλό χαμόγελο. Όσο απλό μπορεί να είναι ένα χαμόγελο. Καλά να πάθω βέβαια, αφού τολμώ να θεωρώ ένα χαμόγελο απλό πράγμα.

Πολλές φορές, όταν οδηγώ ή κυκλοφορώ στο δρόμο, τυχαίνει να εντοπίζω κάποιον ή κάποια που αφηρημένη ή αφηρημένος χαμογελά. Χαμογελά σε μια σκέψη ή ανάμνηση. Μόνος. Μόνη. Σαν να μην υπάρχουν δεκάδες ή εκατοντάδες άνθρωποι που περνούν δίπλα. Το προσωπικό αυτό χαμόγελο, το ιδιωτικό, δραπετεύει από το εγώ του καθένα και τριγυρνά στο δρόμο, το βασίλειο της μη ιδιωτικότητας, στο εμείς.

Αυτού του είδους το χαμόγελο, είναι το μόνο πράγμα που μου φτιάχνει πραγματικά και απόλυτα τη διάθεση. Όταν κυκλοφορώ, προσπαθώ να "κλέψω" τουλάχιστον ένα τέτοιο χαμόγελο από τους περιπατητές που το προσφέρουν απλόχερα και γενναιόδωρα. Η ειλικρίνειά ενός τέτοιου χαμόγελου είναι συγκλονιστική.

Μην τσιγκουνεύεστε τέτοια χαμόγελα. Ελευθερώστε τα. Τα έχω ανάγκη. Σας ευχαριστώ όλους για τα χαμόγελα που σας έχω κλέψει στο δρόμο.

Μεταφορά

Τελικά η μεταφορά του blog από το MSN Spaces στο Blogger έγινε. Μου πήρε πολλές μέρες να μεταφέρω πέντε posts. Η αδράνειά μου φαίνεται πως άρχισε να σηκώνει κεφάλι. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως ξαφνικά έχασα και το ενδιαφέρον μου αλλά και την έμπνευσή μου. Έχω ξεκινήσει να γράφω τουλάχιστον τρία posts από τα οποία κανένα δεν ευτύχησε να δει το φως της μέρας. Σαν σκέψεις που πριν καρποφορήσουν, ωριμάσουν και κεραστούν, μας εγκαταλείπουν. Ποτέ δεν θα γυρίσουν πια, ούτε καν για να μας βασανίσουν...

Προς εαυτόν υπόμνησις Ι

"Να μη συνηθίσεις ποτέ την ανείπωτη βία και τη χυδαία ανισότητα της ζωής γύρω σου. Πάνω απ' όλα να παρακολουθείς τι συμβαίνει στον περιβάλλοντα χώρο και να προσπαθείς να καταλάβεις. Μη γυρίζεις αλλού το βλέμμα και ποτέ, μα ποτέ, μην ξεχνάς..."

Αρουντάτι Ρόι, Η Αξία της Ζωής

Πάτρα

Κάτι περίεργο, ασυνήθιστο και μοναδικό μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό: Αρχίζει να μου αρέσει η πόλη μου. Μετά από χρόνια ατελείωτα μιζέριας στον τρόπο που την αντιμετώπιζα, βλέπω λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Είναι αλήθεια πως η μιζέρια παραμένει, τόσο στην ίδια την πόλη, τη λειτουργία της και την προοπτική της, όσο και στον τρόπο που την αντιμετωπίζω ως κάτοικός της. Αλλά, αυτές τις μέρες μου είναι αδύνατο να μην προσέξω την καθαρότητα του ουρανού της και την εντυπωσιακή διαύγεια του φωτός που τη λούζει τα μεσημέρια κυρίως. Το χρώμα που χύθηκε στις προσόψεις των κτιρίων της για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα και τα λάβαρα των εκδηλώσεων (μοναδική μας κληρονομιά, τρομάρα μας), τα νέα πεζοδρόμια που κατασκευάστηκαν, ακόμα και οι πολύχρωμες κίτρινες και κοραλλόχρωμες διαγραμμίσεις στην άσφαλτο για τις νέες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, έχουν βελτιώσει την εικόνα της. Τουλάχιστον στα μάτια μου. Ποτέ δεν είδα αυτή την πόλη πιο ελκυστική. Μήπως δεν είμαι καλά;

Σπύρος

Ο Σπύρος είναι ένας άνθρωπος που είναι τιμή μου να τον θεωρώ φίλο μου. Και είναι ακόμα πιο απέραντη τιμή αν με θεωρεί φίλο του. Ο Σπύρος είναι ικανός να χωρέσει σε οποιαδήποτε περιγραφή του. Είναι ακόμα πιο ικανός, όμως, να τις βγάλει όλες λίγες και άσχετες με αυτό που πραγματικά είναι. Κάποιες φορές σου δίνει την εντύπωση ότι περιλαμβάνει τα πάντα και κάποιες άλλες ότι τα πάντα είναι λίγα για αυτόν.

Κάποτε μου έκανε την τιμή να με περιλάβει στο blog του. Αυτό που έγραψε για μένα ακόμα με στοιχειώνει: "Chris is no longer scared of what tommorow might bring, because yesterday had brought it".

Ομολογώ ότι δεν μου έχουν πει ποτέ πιο όμορφο και τρομακτικό συνάμα πράγμα. Ούτε και πρόκειται να μου πουν.

Μετά από κάτι τέτοιο, νομίζω ότι μπορώ κάλλιστα να με σκοτώσω χωρίς τύψεις ή αναστολές. Αυτά τα λόγια ορισμένες φορές μου αρκούν. Μετά από αυτά... σιωπή!
Χ.

Ερημιά

'Εχω πολύ καιρό να γράψω κάτι σε αυτόν τον έρημο τόπο. Έρημο ακόμα και από μένα που τον δημιούργησα. Ακόμα και να τον επισκεφτώ έχω μήνες, πράγμα που σημαίνει μάλλον ότι δημιουργήθηκε για τους λάθος λόγους ή χωρίς να εξυπηρετεί κάποια πραγματική μου ανάγκη. Και όμως. Έχω ανάγκη από προσοχή, την προσοχή των άλλων. Έχω ανάγκη, πολύ περισσότερο να αισθάνομαι κάπως σημαντικός. Η ασημαντότητά μου ξέρω ότι ψάχνει προφάσεις σημαντικότητας να καλυφθεί. Αλλά ακόμα και όταν βρίσκω τέτοιες (και τι καλύτερη πρόφαση από ένα δικτυακό ημερολόγιο;) η αδράνειά μου, η πιο κυρίαρχη δύναμη στη ζωή μου, δεν με αφήνει να τις εκμεταλλευτώ. Κρίμα. Για μένα.

X.
====================================

Σημείωση:Ολόκληρο το blog έχει μεταφερθεί από άλλο site με blog. Η σειρά και το περιεχόμενο των παλιών post έχει μεταφερθεί αυτούσια.Το παλιό blog είχε ξεκινήσει τον Μάρτιο του 2006. Ξαναέγραψα σε αυτό τον Ιούνιο του 2006. Γι' αυτό, τούτο το post μιλά για πολύμηνη σιωπή.

Έναρξη

Γεια σε όλους εσάς που ταξιδεύοντας στον ωκεανό του διαδικτύου βρεθήκατε σε αυτή τη μικρή και ανυπόλυπτη μεριά του. Είναι φυσικό να χάνετε το δρόμο καμιά φορά. Δεν μπορείτε να κερδίζετε πάντα. Μπορείτε να θεωρήσετε αυτή σας την επίσκεψη εδώ μια μικρή ατυχία και να προχωρήσετε παρακάτω. Εξάλλου όλος ο πλανήτης είναι μόλις ένα κλικ μακριά. Προχωρείστε, λοιπόν. Ο ωκεανός περιμένει.

Καλό ταξίδι να έχετε,
Χ.