Τώρα

N. Gaiman, The Sandman-Endless Nights, p.27

-Τι ώρα είμαστε; ρώτησε η καλόγρια δίπλα μου. Η ερώτηση, μάλλον, αφορούσε την κηδεία. Η διατύπωσή της, όμως, με ξένισε. Ο χρόνος ως ύπαρξη...

Η σειρά των σκέψεων μου εκτροχιάστηκε από αυτήν την αφορμή και ένα γαϊτανάκι εικόνων και αναμνήσεων με έφερε ξαφνικά στην Death. Ο συνοδός της, τη ρωτάει: -Πού είμαστε; Αυτή απαντά: -Στο 1751. Στη διαμαρτυρία του ότι αυτό είναι "πότε" και όχι "που" αυτή αντιλέει ότι το "που" είναι και "πότε".

Αν ο τόπος είναι χρόνος και ο χρόνος είναι ύπαρξη, μήπως όλα είναι χρόνος και συμπυκνώνονται σε ένα αδυσώπητο και φευγαλέα εφήμερο τώρα;