Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006

Χαμογέλα μου!

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της δύναμης που μπορεί να κρύβεται σε ένα χαμόγελο και ομολογώ ότι μου διαφεύγει, με περιπαίζει, με καγχάζει. Και είναι μόνο ένα απλό χαμόγελο. Όσο απλό μπορεί να είναι ένα χαμόγελο. Καλά να πάθω βέβαια, αφού τολμώ να θεωρώ ένα χαμόγελο απλό πράγμα.

Πολλές φορές, όταν οδηγώ ή κυκλοφορώ στο δρόμο, τυχαίνει να εντοπίζω κάποιον ή κάποια που αφηρημένη ή αφηρημένος χαμογελά. Χαμογελά σε μια σκέψη ή ανάμνηση. Μόνος. Μόνη. Σαν να μην υπάρχουν δεκάδες ή εκατοντάδες άνθρωποι που περνούν δίπλα. Το προσωπικό αυτό χαμόγελο, το ιδιωτικό, δραπετεύει από το εγώ του καθένα και τριγυρνά στο δρόμο, το βασίλειο της μη ιδιωτικότητας, στο εμείς.

Αυτού του είδους το χαμόγελο, είναι το μόνο πράγμα που μου φτιάχνει πραγματικά και απόλυτα τη διάθεση. Όταν κυκλοφορώ, προσπαθώ να "κλέψω" τουλάχιστον ένα τέτοιο χαμόγελο από τους περιπατητές που το προσφέρουν απλόχερα και γενναιόδωρα. Η ειλικρίνειά ενός τέτοιου χαμόγελου είναι συγκλονιστική.

Μην τσιγκουνεύεστε τέτοια χαμόγελα. Ελευθερώστε τα. Τα έχω ανάγκη. Σας ευχαριστώ όλους για τα χαμόγελα που σας έχω κλέψει στο δρόμο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: